Bij de kassa van het tankstation valt mijn oog op het mandje naast het pinapparaat. Zal ik nou wel of niet zo’n gezonde banaan kopen, dub ik. ‘Doe deze er maar bij,’ hoor ik mezelf zeggen. Hij ziet er lekker en precies rijp genoeg uit. Ik ben onderweg met mijn zoon om nog wat jongens van zijn voetbalteam op te halen en te rijden naar de uitclub in een andere stad. Het is op een doordeweekse dag en de wedstrijd en alles wat erbij hoort, vindt plaats precies voor, tijdens en na etenstijd; een banaan komt vast nog van pas. Als ik bij de auto kom, hapt mijn zoon net in een stroopwafel. Ik stop de banaan in mijn tas. Het is een spannende wedstrijd in de regen en bovendien heeft de kantine heerlijke broodjes Bapao in de aanbieding. Kortom: ik vergeet de banaan, die blijft lekker in mijn tas liggen.
De volgende dag ga ik naar mijn werk en ik verheug me al op de banaan in mijn tas als tussendoortje. Het is een drukke dag; gelukkig met broodjes binnen handbereik. Twee dagen later loop ik in de supermarkt smalend voorbij de bananen. Normaal gesproken koop ik altijd een tros waarvan ik uiteindelijk meer dan de helft moet weggooien. Dat zal mij nu, met die ene banaan in mijn tas, niet overkomen. Weer een week later zoek ik mijn leesbril. Ik graai in mijn tas en mijn vingers vangen het pootje dat gedrenkt is in een kleverige massa slijm. Mijn leesbril en de banaan liggen versmolten met elkaar onderin de tas. De zwarte schil hangt als een hoofddoek om de met vruchtvlees ingesmeerde brillenglazen. Ik keer de tas om op een uitgeslagen krantenpagina. Zelfs mijn pinpas plakt, en ruikt naar banaan. Er komen bonnetjes van weken geleden tevoorschijn, en haarbandjes die ik kwijt was en zelfs nog vijf euro aan muntgeld. Ik maak alles schoon en gooi de zwarte schil met restant in de groenbak. Die is er ook blij mee. Toch niet voor niets.
