Naar het einde van het voetbalseizoen met nog één wedstrijd te gaan, heeft het team van mijn zoon grote kans te promoveren. Dat moet gevierd worden en wel met één biertje in de kleedkamer na de uitwedstrijd; of de trainer dat ook een leuk idee vindt? Dit doorgestuurde – anonieme – bericht verschijnt de avond ervoor in de whatsapp groep Ouders JO 17-1. Boven het bericht vraagt de trainer op zíjn beurt weer toestemming aan alle óuders. Even is er stilte voor de storm en dan volgt een pijpenstelenregen aan reacties waardoor ik eindelijk de kans krijg de leeftijden van de jongens van buiten te leren. Zo blijkt A. de zoon van B. nog maar 15 te zijn en C. net 16, D. idem dito. En hé: E. ook pas 15? Dat is de langste van het team! Na de -ik wil geen spelbreker zijn edoch ende maar geen bier- reacties buitelen de ouders die één biertje prima vinden voor hun zoon over elkaar heen. Er dreigt een soort ego-opvoedstijlen-twist waar de zeventiende eeuwse rekkelijken en preciezen nog wat van hadden kunnen leren. De teamspirit lijkt ondergeschoven ten opzichte van het eigen kind. ‘Ik vind het een vreemde vraag,’ bedaart een vader vlak voor middernacht de tot dan toe onvermoeide gemoederen: ‘ want eigenlijk weten we allemaal ’t antwoord. Drinken onder de 18 jaar, op een sportclub, in de kleedkamer is precies wat ik niet wil stimuleren. En wat van een club ook niet mag. Ik wil niet roomser zijn dan de paus want ik weet dat de jongens van tijd tot tijd een biertje drinken.’
De volgende ochtend vlak voor de wedstrijd komt er een berichtje binnen van de trainer: ‘Overleg gehad met de aanvoerder: er wordt geen bier meegenomen. Nu focus op de wedstrijd en op een mooie afsluiting.’ De trainer lijkt in één nacht oud genoeg geworden voor geen biertje. Het team was dat allang. Nu de ouders nog.
Het team promoveert en viert in de kleedkamer sober en uitzinnig feest.
