Eva Hoeke schreef als de échte vrouw van de échte Marcel van Roosmalen een meer dan grappige column over zíjn erkenning in VK Magazine van 9 juli. Eva werd alleen maar (h)erkend als een familielid en dan niet als zijn vrouw, maar als zijn dochter.
Maar het kan altijd nog erger:
Mijn vriend werd herkend als Marcel van Roosmalen. Het was in café De Avonden; het café van zijn neven (niet de neven van Marcel, maar die van mijn vriend die Martin heet). Gerard Reve had er ooit schuin tegenover gewoond, maar bovenal bekt de naam gewoon lekker. Heerlijke plek, heerlijk eten en zowel Gerard als Marcel zouden er vast en zeker genieten aan de bar.‘Ben jij Marcel van Roosmalen?’ Mijn vriend schudt van ‘nee’. Op de achtergrond zingt een Hazes imitator: ‘Waarom kom jij niet eens praten, Voor je mij gaat haten…’
‘Jawel, ik zíe het toch?’ De jongen staat nu bijna tegen hem aan. Jaartje of vijfentwintig, zwart haar, sportief en goed verzorgd. Het soort jongen voor wie elke man van de leeftijd van mijn vriend een held wil zijn.
‘Ik lijk er misschien op, maar ik bén het niet.’ Spijtige teug van biertje.
‘Ja, je neemt mij niet in de maling, dacht je dat ik gek was of zo?
Ik ben een énorme fan, ik lees áltijd je columns.
Hoe verzín je ze toch steeds?’
Mijn vriend haalt zijn schouders op.
André Hazes imitator zingt nu even zó hard dat praten onmogelijk is. De jongen voegt zich bij zijn matties.
Keert even later terug met een biertje voor zijn held: ‘Op jou, vriend.’
Martin heeft het inmiddels opgegeven en heft het glas. Bij het weggaan tikt hij de jongen even op de schouder: ‘Bedankt voor het biertje.’
‘Ik hoop je hier nog een keer te zien, man.’
‘Wie weet,’ zegt mijn vriend: ‘Houd de column in de gaten; misschien gaat die binnenkort over déze ontmoeting.’
Het heeft even geduurd, jongen-met inmiddels vast wat grijzer haar-. Bij deze je column. Niet van de hand van Marcel van Roosmalen, maar van de vrouw van zijn look-alike. Ik hoop dat je er tóch blij mee bent. Erkenning verdienen we allemaal😉
