Kwartiertje werk

Al een maand zwoeg ik op een blog over onze all inclusive gezinsvakantie in juli naar Egypte. Met elkaar hadden we het leuk, en godzijdank hebben we nog wel een dagbezoek gebracht aan de tempel van Hatsjepsoet en de Vallei der Koningen bij Luxor, ook al kostte dat tien uur reistijd. Want de vakantie in zijn geheel was voor mij een absurdistische en vervreemdende ervaring. Het vechten met de andere gasten om stoelen in de eetzaal, de vakantiegeheelonthouding vanwege het feit dat er water bij de all inclusive rode wijn zat, de vrouwen op de zwembadbedjes zonder uitzondering verdiept in het vierde deel van de vijftig tinten reeks Grey. Ik daarnaast; lezend over hetzelfde onderwerp maar dan in een iets andere stijl (Onderworpen van Houellebecq). En dan de aerobics lessen in het water door het animatieteam waarbij op commando tijdens de ene stompzinnige beweging na de ander‘oehoe oehoe’geroepen moest worden en dan vooral dat iedereen dat ook daadwerkelijk dééd. Een reisleidster die serieus niet meer kon vertellen dan dat je op de bodem van de zee ‘veel vreemde dingen kunt zien en ook echt grote vissen.’ Het feit dat er elke avond keiharde techno werd gedraaid, de eerste twee nachten afgewisseld aan de andere kant van onze hotelkamer met een … circelzaag!!!! Verklaring van de hotelmanager: ‘overdag is het te heet om te werken’… Nog nooit was thuiskomen zo fijn als nu.
Enfin, eindeloos wikte en weegde ik de afgelopen weken hoe ik dat nou eens grappig op kon schrijven zonder zeurderig, arrogant of ondankbaar te klinken in het kader van het nooit aflatende wereldleed. Ik had de vakantie tenslotte zelf uitgekozen. Niks van wat ik schreef kwam door mijn ballotage.
Gisteren leerde ik van Jan Dijkgraaf een belangrijke les. Het was tijdens een vergadering als jurylid voor de Heel Nederland Schrijft schrijfwedstrijd. ‘Ik doe nooit meer iets voor niets,’ legde hij mij uit. En voor zijn dagelijkse column in de Metro -‘Kwartiertje werk’-  verdient hij bijna net zoveel als ik met lesgeven en schrijverswerkzaamheden in een hele maand. Niet teveel nadenken. Gewoon productie draaien. Soms schrijf je iets goed op, soms ben je minder tevreden en bijna altijd zijn de meningen van lezers daarover verdeeld.
Ik voeg de daad bij het woord van jan Dijkgraaf. Deze blog is geschreven in -oké iets langer dan, alle verandering is moeilijk- een kwartier. Gratis en voor niets, maar met plezier en dat is ook wat waard.

Geplaatst in Blog