‘Ik ben zóóóóó verliefd op jou.’ Je fluistert het in mijn oor, bent me voor. Ergens in januari. Corona nog een schim in een verre, wazige wereld. Martin. Zo bijzonder, zo puur en oprecht, zo lekker Amsterdams, een ‘voetbalvader’ die niet alleen lief is voor zijn kinderen, familie en vrienden maar die ook tegenstanders de andere wang toekeert, nooit oordeelt.
Sportief én sexy, betrouwbaar én spannend met het witte riempje om je spijkerbroek en een T-shirt erboven in het kleurenpalet van jouw grijs-blauwe ogen. Die ogen waarboven je wenkbrauwen als zonneklepjes waken, het groefkuiltje naast je omhooggekrulde mondhoek, je country gewauwel…
Tinder. Een vage profielfoto, geen tekst verder. Liefde zoek je niet, die vindt jóu. Anders dan dat kan ik het tot op de dag van vandaag niet verklaren; waarom ik bij jou naar rechts swipete. Normaal gesproken swipete ik naar links voor mannen zonder woorden. Om het kaf van het koren te scheiden, selecteerde ik vooral op spitsvondigheid en schalkse eloquentie. Ik was op Tinder gegaan om lol te kunnen trappen, hield ik mezelf voor, en taal is nou eenmaal mijn ding. Ik koos ervoor de liefde te zien als een pakketje voor de buren dat ik nog niet eens voor een paar uur in mijn hal kon stallen; want die liefde had ik verkwanseld en begraven, ik was haar niet waard.
Ineens was je daar en werd alles gemakkelijk. Martin – ik zeg je naam zo graag- onze liefde is mijn achteloze hand die jouw scheenbeen streelt, je hand door mijn haar. Hoe we, door Corona aan dit huis van bewaring gekluisterd, bivakkeren. Moeiteloos door de dagen laveren als een gouden bruidspaar terwijl we elkaar daar pas een tweehonderdste deel van kennen. Hoe jij mij erkent en ook mijn kinderen en hun ruimte.
Samen hebben we afscheid genomen van Tinder. Voor mij stond dit synoniem aan het afleggen van een trouwgelofte, afstand doen van mijn tumultueuze vrijgezellenleven was geen opgave. Al ben ik blij dat je nu pas kwam en ik het kon meemaken, zeg ik je eerlijk. Martin.
Hieronder nog onze boodschappen die we enkele dagen op Tinder hebben laten staan.
Jij schreef: ‘Ik was niet echt spannend en uitdagend in woord en beeld. Had een vage foto en al helemaal geen tekst. In een vlaag van verstandsverbijstering de app geïnstalleerd Wist niet wat ik zocht, tot ik haar vond. Maaike! Tinder bracht mij de liefde! Ik ga hier nu snel af. Het is een mooi medium voor snelle, fijne, spannende flirts. Weerhoud jezelf daar niet van. Maar ben je op zoek naar échte liefde, kan dat je dus ook zomaar hier gebeuren!’
Ik schreef:
Ik weet niet wat ik hier zoek, tot ik jou vind. Dat stond altijd in mijn profiel. Ik heb hem gevonden. Zomaar: The One And Only. De Speld In De Hooiberg. En ja: via Tinder. Ineens was hij daar: Martin. Ik heb hier veel lol getrapt, kon mijn minder serieuze kant hier serieus nemen. Veel meegemaakt. Knotsgekke avonturen beleefd. Bijzondere, intelligente, grappige mannen ontmoet. Ik dank jullie zeer, maar nu ga ik alles verwijderen. Het was een fase in mijn leven die ik nooit had willen missen. Tinder en alle leuke, lieve mannen: bedankt en succes verder met de liefde, die bestaat. Oók via Tinder.
