Missy Sippy Blues

We leerden hem kennen op de dag dat hij heenging: Tiny Legs Tim. Het was de dag voor Hemelvaart en enkele uren eerder hadden we onze tassen gedumpt in kamer vier van ons ranzige hotel aan de verkeerde kant van de brug. Nog in het ongewisse dat de slapeloze nacht die komen ging een andere oorzaak zou hebben dan een romantische. We waren blij dat hier nog plek was op zo’n korte termijn. Een kozijn met afbladderende, bruine verf omlijstte een raam dat vol uitzicht bood op onze auto. We waanden ons in een motel langs een stoffige highway in de V.S. Vanuit New Orleans onderweg naar Nashville Tennessee als in onze droomreis.

Op de avondwandeling door het centrum van Gent kreeg ik van de weeromstuit zin in Whisky – ja die spelling omdat ik de Schotse whisky verkies boven de hier wellicht toepasselijkere Amerikaanse met een e – . We liepen op dat moment toevallig, als het leven zelf, langs de Missy Sippy.  Deze saloon bleek niet alleen van buiten geen betere plek om de dorst te lessen: binnen hing een rokerige sfeer, op het podium voor was een jamsessie gaande, de mensen aan de bar schoven als vanzelfsprekend voor ons opzij. De drankenkaart volgegoten met Bourbons, blended- en single malt whisky’s, toonde zelfs mijn favoriet: de Laphroaig. De avond kon niet meer stuk. Ineens viel het me op: niet alleen de vrouw naast me pinkte een traantje weg, maar ook de barman leek aangedaan en liet zich omhelzen door steeds weer nieuw binnengekomen klanten: een eindeloze rij wenenden; en niet vanwege traangas, zocht ondertussen ook troost bij elkaar. Het hele café wentelde zich in verslagenheid. Terwijl wij aan onze drankjes nipten maakte verdriet een rondedans op de wiegende bluesklanken van een ons onbekend nummer: een instrumentaal pareltje. It’s all over now las ik op mijn telefoon via Google nummer luisteren. De naam van de artiest popte op: Tiny Legs Tim. Die Tiny Legs had hij te danken aan een leveraandoening die hem, op de dag dat wij zijn café Missy Sippy betraden, fataal was geworden.

Terug in onze afgeleefde hotelkamer hield het gezoem en geprik van muggen ons nog urenlang wakker. De dag erna verlieten we de kamer met –vergeef ons- zeker dertig rood-zwarte stipjes van doodgeslagen insecten op de muur. We luisterden in de auto via Spotify naar de muziek van Tiny Legs Tim. Stepping up en One of These Days klinken na in onze oren. Rust zacht Tim. Bedankt voor je mooie muziek. We hopen dat de muggen die je vergezelden op je Hemelvaart zich rustig hielden onder het gezoem van jouw Blues.

Geplaatst in Blog Getagd met