‘Ben je zelf een achterblijver?’ De interviewster van een avond georganiseerd door Boekhandel Gillissen keek me nieuwsgierig en blij aan. Ik knikte een paar keer. Een achterblijver ben ik in meerdere opzichten. Nadat ik wees was geworden, zat ik lange tijd te sikkeneuren op een stoel, een bed, een zitzak, een steen; niet in beweging te krijgen. Nog altijd worstel ik als achterblijver met het leven. Ik zwalk op deze aardkloot maar wat rond. Ik las in De verliefden van Marías dat de achterblijvers de gelukkigen zijn. Zij hebben immers het leven. Ik vind dat nogal overdreven. Sterker nog: er zijn dagen dat ik de doden de hand wil schudden en ze wil zeggen: gefeliciteerd, knap gedaan. Verlost zijn jullie van het aardse gezwoeg en de teleurstellingen. Want de levenden hebben, anders dan de doden nog veel te verliezen.
Zo verloor ik in de zesde klas van de basisschool mijn beste vriendin. Het was met turnen. Niet dat ze het leven liet op de Brug Ongelijk of zoiets, nee ze vond een andere BFF die wél goed in turnen was. W.I.K. heette de turnclub. Dat stond voor ‘willen is kunnen.’ Nou, mooi dat dat niet waar is; dat wist ik dankzij die club al vroeg. Ik wilde best, maar mijn benen (en de rest van mijn toen al lange slungellijf) bleven achter. Pas op mijn bruiloft meer dan 15 jaar later hoorde ik de andere kant van het verhaal. Mijn nieuwste beste vriendin had namelijk in een film over mijn leven en liefdes ook die oudste opgespoord en geïnterviewd. Het was volgens haar misgegaan met de vriendschap omdat ik nog altijd met de kleine buurjongens wilde spelen terwijl zij al aan de grotere toe was. Toch ook een vorm van achterblijven…
Hoewel: door die film (dus dankzij de vriendin die de film maakte) kregen we weer contact met elkaar en zij bleek iets later dezelfde maand ook in het huwelijksbootje te stappen. Geen achterblijver meer dus; ik had zelfs een kleine voorsprong. Moeiteloos pikten we de vriendschapsdraad weer op. En zo staan we met zijn drieën op de foto tijdens mijn boekpresentatie van De achterblijvers, Een van die momenten waarop ik Marías toch gelijk moet geven.
Mijn belofte om het verhaal achter de vriendschap te vertellen bij 0-40 en meer likes is hierbij ingelost: zie het Facebookbericht en de foto van 28 april op mijn tijdlijn. Rechts op de foto staat de in de 1e zin genoemde interviewster/tevens filmmaakster, in het midden staat de turnster. Mijn echte vrienden weten dat natuurlijk, maar als er onder de lezers ook andersgezinden zijn: Facebookvriend worden kan altijd!