Ik likte wijnsporen van mijn glas en las. Door het raam zag ik het vuur van de zon spelen met de bladeren. Mijn oom had me een artikel opgestuurd als antwoord op mijn boodschap dat mijn man en ik het misschien niet gingen redden samen. Scheiden was een keuzemogelijkheid geworden. Maandenlang speelde ik met het idee. Hoe fijn het zou zijn eindelijk weer te kunnen slapen, verlost van zijn gesnurk. Ik zou weer een leuke moeder worden, want dat ik geen taarten meer bakte, en eigenlijk ook nooit meer kookte, kwam louter en alleen doordat hij mijn kook- en bakkunsten niet waardeerde. Ik zou weer cadeautjes krijgen van een andere man die me zou vertroetelen zoals verliefden gewoon zijn te doen. En op mijn verjaardag zou ik geen fietspomp krijgen, en ook geen excuus meer dat het cadeautje later nog zou komen. Nee: na een scheiding zou een nieuwe man (meervoud mag ook) me overladen met diamanten en heel veel seks, beter dan in Vijftig tinten grijs.
Natuurlijk gingen de problemen tussen mijn man en mij dieper dan wat ergernissen en ongestilde verlangens zoals hierboven uitgedrukt. Dieper ook dan mijn oom wist. Maar de Vlaamse psychiater spreekt in het interview (Vrij Nederland 2 februari) wel heel overtuigend over zijn boek Borderline Times. De Wachter zegt dat we in de hedendaagse borderline samenleving weer moeten leren ongelukkig te zijn. Het doel van het leven is niet het geluk. Het doel is ‘goed te leven’ – ik hoor Aristoteles- ‘en dat betekent verantwoordelijkheid nemen voor de ander.’ Terwijl ik probeerde uit de ogen van mijn kinderen de bevestiging van de juistheid van De Wachters uitspraken te wrijven, zette ik dankbaar een interview met een andere Vlaming in. De door mij zo bewonderde Dimitri Verhulst verklaart in de Knack van 15 mei dat hij de moeder van zijn dochter heeft verlaten uit ‘eerbetoon aan de liefde’. Hij vraagt zich af of liefde misschien iets tijdelijks is. ‘Echtscheiden is er om de kwaliteit van de liefde te verbeteren. Scheiden doe je uit respect voor liefde… Alleen de dapperen kunnen scheiden.’
Dilemma: opnieuw rake woorden, en dapper… Ik wil graag dat Dimitri Verhulst mij dapper vindt. De Wachter wint en ik blijf net als hij een aanhanger van Levinas. ‘De ethiek gaat aan de existentie vooraf… eerst is er ethiek, de zorg en de verantwoordelijkheid voor de ander.’ Gelukkig denkt mijn man er hetzelfde over, en gelukkig hebben wij twee als rasechte borderline consumenten voor het komende jaar de ‘Hou me vast’ relatietherapie vastgelegd.
Bij Reyers laat verkondigde Dimitri Verhulst trouwens dat hij terug was bij zijn eerste liefde. Hij had de moeder van zijn kind dus ingeruild voor zijn jeugdliefde. Niet zo heel dapper vind ik dat.