Vandaag moet ik naar de borstenbus. Ik kleed me makkelijk na het douchen. Draag geen bh. Dat hoeft niet meer. Ze zijn spontaan gaan hangen met het groeien der jaren als twee verlepte theezakjes. Ik denk aan mijn vriendin. Het is daar bij haar ontdekt. Ik fiets langs haar oude huis. Ze is genezen maar gescheiden. Haar man snapte er niks van. Niet van de zieke noch van de gezonde borst. Hoe hij haar alleen liet op de nacht van het verdict was de druppel. Het grootste gevaar voor de liefde is onverschilligheid. De trappers gaan langzamer als vanzelf naar loodzwaar. In de borstenbus is het gelukkig rustig. De vorige keer 2 jaar geleden zat de wachtkamer vol. Geen stoel vrij dus ik wachtte buiten, in de regen. Ik mocht gelijk doorlopen nu. Kamer 1. Mijn gemakkelijke trui uit en klaar. In een geur van bloemenzweet wacht ik. 50 bij 50 cm is het hokje, met een paar haakjes om je kleding aan op te hangen en een spiegeltje. Ik kijk naar ze. Mijn borsten zijn geen tieten in de borstenbus. Het spiegeltje hangt laag voor hoe lang ik ben dus zie ik mijn borsten in plaats van mijn gezicht. Nauwelijks werp ik een blik op ze… zou er iets… het zou toch niet? Of een kleine vrouw in doktersjas opent de deur naar het borstenschavot; want ja zo voelt het. Mijn borsten 1 voor 1 onder het schavot. De vrouw is in alles mijn tegengestelde. Wat zou zij zien als ze voor de spiegel van zojuist zou staan? Hoogstens het driehoekje van haar voorhoofd. Het tentje dat zich vormt door haar zwarte haar in midden scheiding. Ze drapeert mijn borst; ja zo voelt het. Met mededogen in alle voorzichtigheid drapeert ze hem op het plateau voor het hakblok omlaag gaat. Ze duwt mijn buik vet omlaag langs de plaat waar ik tegen aan moet leunen. Als is ze kledingverkoper en strijkt ze de plooien van mijn pasblouse glad. Haar stem is zacht en Oriëntaals. Ik moet draaien voor de andere borst en die is nog pijnlijker en… het moet over. Ziet ze soms iets op haar scherm? Ik denk aan mijn moeder. Toen ik 11 was, vond ik een kunstborst onder haar bed. Ik zag hoe ze zich afdroogde na het douchen: de streep van het litteken links waar alles ineens plat was. Ze is allang overleden hoor. Aan een andere vorm van kanker. Je moet minimaal 50 zijn om toegelaten te worden voor de borstenbus; dus reken maar uit. We zijn klaar. Ik bedank vriendelijk. U krijgt een brief. Met het resultaat. Zegt ze dat nou bezorgd? Nee dat kan toch niet? Ze is gewoon een lieve vrouw met dito stem. Buiten een waterig zonnetje en ik fotografeer de krokusjes en de sneeuwklokjes voor mijn vriendin die weer helemaal genezen is; niet ondanks maar dankzij die verdomde borstenbus. Ik passeer het beeld van de Treurige vrouw want ik wil afsnijden en rijd over de stoep bij de St. Bavo Kathedraal. Nog nooit had ik het opgezocht; nu wel: de Treurige vrouw. Monument voor 4 mei. Fake Krist de NSB’er is daar doodgeschoten vanuit de 1e etage van wat nu de muziekschool is. Als represaille werden er vervolgens 10 man in de leeftijd van 27 tot 32 uit hun verzets-cel gesleurd en gefusilleerd. Ging dat boek van Mulisch De aanslag er niet over? Het is boekenweek. Hij heeft ook het boek Twee vrouwen geschreven. Speelde zich dat hier ook af? Ik kijk naar de Treurige vrouw. Mooi. Verstild. Ik hoop dat ik zo’n saaie brief krijg. Alles goed. Over 2 jaar zien we elkaar weer borstenbus. Ik fiets langs de Gall en Gall. Vanavond vieren we het leven. Vannacht zijn borsten weer tieten. Mucho Mas die heerlijke rode is nog in de aanbieding. Hoera. Ik koop gelijk een doos van 6 flessen. Verheug me op de goede afdronk van deze dag. Mucho mas en veel meer van dat.
