‘Dag Cato, met oma, moet je horen: ik ben in de verkeerde trein gestapt. Je neemt niet op dus ik spreek maar in op je voice-mail. Ik hoop dat je dit op tijd hoort. Einde bericht.’
Afgelopen zondag reisde ik met de intercity Zwolle-Vlissingen. Links voor me zat de telefonerende oma. Uit haar stem sprak een warmte zoals je hem alle kleinkinderen van de wereld gunt. Ik zag haar grijze haren en een rimpelig lief profiel weerspiegeld in het raam. Rechts naast het gangpad zat een vrouw van mijn leeftijd. Zij leunde tegen het andere raam. Ik bezette de 1-zitter achter hen omdat ik eens lekker ongestoord door een buurman of vrouw of wie dan ook de krant wilde lezen. Verder zat er niemand in de coupé. Onze neuzen stonden dezelfde kant op.
‘Mevrouw, pardon,’ zei de oma tegen de vrouw rechts van het gangpad: ‘Kunt u voor mij op uw internettelefoon kijken hoelang de trein erover doet voor we in Almere zijn?’
‘Natuurlijk wil ik dat doen… over precies veertig minuten.’
‘Goh zolang, dat had ik niet gedacht: nog een klein uur extra reistijd dus. Ja, ziet u; er stonden twee treinen. Eén naar Rotterdam en één naar Vlissingen en ja.. dan ben ik toch in de verkeerde gestapt.’
‘Vervelend voor u, zeg.’
‘Ja want ik ga mijn kleinkind in Utrecht bezoeken.’
‘Dag Cato, nog een keer met oma, ik ben dus in de verkeerde trein gestapt en nou kom ik een klein uur later aan in Utrecht en dan loop ik wel naar Vredenburg….
Goh, weer die voicemail. Nou, ik hoop maar dat ze ‘m afluistert.’
‘Ach mevrouw, wat gebeurd is, is gebeurd en u kunt nu wel mooi naar de Oostvaardersplassen kijken.’
‘Ja dat is zo….’
‘U kunt uw kleindochter beter sms’en’
‘Oh, maar ik weet niet hoe dat moet.’
‘Zal ik u even helpen?’
Ik zie hoe de vrouw rechts van het gangpad opstaat en naast de oma plaatsneemt.
‘Het is wel een vooroorlogs dingetje. Ik doe het wel even met mijn telefoon. Geef het nummer maar. Whatsappen is nog beter. Zo; ik zit met je oma in de trein (…..) en klaar.’
‘Goh wat vriendelijk bent u. Ik kan zo slecht overweg met die moderne apparatuur.’
‘O maar ik vind het al heel hip van u dat u bij uw kleindochter op bezoek gaat.’
‘Ja, ze wil me haar nieuwe kamer laten zien. Nog hartelijk bedankt hoor. Ik zeg altijd maar tegen mijn vriendin: het merendeel van de mensen is toch nog altijd vriendelijk.’
‘Bijna alle mensen,’ hoor ik de vrouw lachen. Ze gaat weer op haar plaats rechts van het gangpad zitten. De oudere dame zegt gedag en stapt uit in Almere.
Als ik bijna op mijn plaats van bestemming ben, stoot ik de vrouw rechts van het gangpad zachtjes aan; ze schrikt wakker.
‘Sorry,’ zeg ik een beetje gegeneerd. ‘U was zo aardig tegen die dame, ik zou er graag een blog over willen schrijven en ik geef u hierbij mijn kaartje. Misschien vindt u het leuk om ‘m te lezen.’
‘Wat grappig… ja en haar kleindochter stuurde al een berichtje terug dat haar oma de telefoon niet opnam en of ze al uitgestapt was. Ik schreef haar terug: Wat heb jij een leuke oma,’ zegt de vrouw terwijl ze mij op haar beurt haar kaartje overhandigt.
Eenmaal thuis typ ik de website in die op het visitekaartje van de vrouw staat. Ze is een Groningse kunstenares. Ze maakt o.a. kunst van afval. De wereld is vol met leuke mensen.
