Mrs. Bean goes South Africa

Ja, en dan zit je oudste dochter van twintig voor haar studie ineens in Zuid-Afrika voor bijna een half jaar en dan moet je er natuurlijk naartoe. Maar… weinig geld en na een scheiding, en zo nog wat ongein, een kwetsbaarheid die beren op je weg laat lopen met meer dan honderd kilometer per uur. Enfin. Een rotervaring met een opdrachtgever en al die andere beren mogen de weg naar mijn dochter niet blokkeren dus ik ging… toch. Een dag voor vertrek meldt dochter dat ze me niet kan komen ophalen van het vliegveld omdat ze precíes op mijn moment van aankomst een visum voor Zimbabwe – of all places- moet regelen, want eeeh… op de dag dat mijn vlucht naar huis vertrekt (let wel: ik ben nog niet eens áángekomen), neemt zij een uur of acht eerder een vlucht naar Namibië om rond te reizen met drie studiegenoten, door – ik ben vergeten welke precies maar het zijn er in elk geval heel veel en Zimbabwe is er één van- landen in de buurt van Zuid-Afrika. Ze belooft  me later wel te zien in Camps Bay waar ik een in mijn ogen superdeluxe B&B heb geregeld. In het kader van: ik ga mijn dochter eens lekker verwennen met een hotel aan het strand en een etentje bij zonsondergang.

Daar zit ik dan in een Boeing 747 van Turkish Airlines want ik vlieg via Istanbul naar Cape Town want dat is goedkoper en het is natuurlijk helemaal niet erg om midden in de nacht zes uur op een internationaal vliegveld door te brengen als je je dochter al vier maanden niet gezien hebt.

Er zit een Franse mevrouw naast me die driftig met haar vinger op het filmscherm voor haar tikt terwijl ik heerlijk rustig met een afstandsbediening het scherm bedien. Het duurde even hoor, eerlijk is eerlijk, voor ik had uitgevonden hoe ik dat apparaat losklikte uit de houder onder het scherm, maar daarna: zóóó gemakkelijk. In mijn meest perfecte Engels (waar ik door mijn kinderen om uitgelachen word, maar die mevrouw naast mij is Frans dus ik ben niet bang), leg ik haar uit dat het bedienen van het scherm echt heel gemakkelijk is met de afstandsbediening en dat ik haar wel even wil helpen met laten zien hoe je hem losklikt. Ze geeft me een koude blik en zegt het touch screen te prefereren waarop ik zeg: ‘straaaaaange…’

De rest van de reis blijft ze op het scherm tikken en ze keurt mij geen blik meer waardig.

Pas op de terugreis durf ik mijn vinger op het scherm te plaatsen en ondervind ik het gemak van scrollen en tikken met mijn vinger en ja ook werkelijk dan pas realiseer ik me dat ik een préhistoriaans en belerend stom wijf was.

Bij aankomst in Cape Town met een tweemeterhoge kerstboom in de hal denk dat ik dat ik me vergist heb in de bestemming óf in de tijdzone. Ik ga een Zuidafrikaans mobiel nummer regelen en als de man me uitlegt hoe een en ander werkt, word ik op mijn rug getikt en daar staat ze… mijn dochter; dezelfde die ze was, vertrouwd en toch anders. ‘Ik kon je toch niet alleen in die huurauto links de weg opsturen.’ Ze verwijst naar vorig jaar in Londen waarbij ik met mijn kinderen naar Schotland wilde en vanaf de luchthaven met een huurauto vast kwam te zitten bij Harry Potters King’s Cross. Mijn dochter… ze staat voor me en ze is prachtig. Op naar de huurauto en naar de sensationele strandplaats Camps Bay. Ik ben er toch maar: Zuid-Afrika, en mijn dochter loopt écht naast me. Buiten is het ijskoud en het stormt en het regent. Ik zoek mijn warme vest dat ik heb thuis gelaten want hier in Afrika is het toch zeker altijd mooi weer? Wordt vervolgd.

Geplaatst in Blog