Time-out

Het liefst wil ik me de hele dag omdraaien in het tijdelijke bed van mijn tijdelijke onderkomen omdat ik zo zielig ben. De ervaring heeft echter geleerd dat die hobby koren op mijn depressiviteitsmolen is en dus hijs ik mezelf aan de stoel die als nachtkastje dient omhoog. Ik bel naar huis dat ik eraan kom om mijn matje en Bikram-yogaspullen op te halen. Anderhalf uur asana’s en vooral het savasna stelt het levensworstelprogramma wel even uit. Mijn time-out man die de telefoon opneemt vertelt opgewekt dat onze jongste heel tevreden palingworst eet in plaats van Gelderse worst op zijn brood. Met keiharde Pink Floyd, gamegeluiden en gelach op de achtergrond trap ik in meer scherven van door mij opgelegde ochtendrituelen dan ik aankan. Time-out man vraagt of ik de kinderen wil spreken. Ik begin in mezelf te huilen –volgens afspraak is het pas morgenavond mijn beurt om thuis bij hen te zijn- en ja, ik wil niets liever dan met ze praten maar dan moet ik wel eerst mijn zelfbeheersing terugvinden. Bij gebrek aan in zijn ogen tijdige reactie schakelt hij naar een dictaat van de snelste route vanaf mijn studio naar die van de yoga. Natuurlijk fiets ik verkeerd. De zon moedigt me lollig aan het duinpad rechts te nemen in plaats van links en straalt me tegelijkertijd in nog harder te zweten. Ik heb geen idee van de tijd en zie geen steek. Het horloge van mijn (overleden) moeder heeft het gisteren begeven, net als mijn ogen en de rest van mijn leven. Ik probeer te bezuinigen door mijn nachtlenzen vaarwel te zeggen en over te gaan op een bril, maar ik zit nu op dag vier zonder dat ik mijn nachtlenzen in heb en ik mag pas over een week naar de opticien. Knap waardeloos allemaal. Maar… In de zon danst het helmgras de salsa en in de lucht kussen wolken elkaar; dat kalmeert me. Als ik in de stad aankom, vraag ik iemand de tijd. Ik bel mijn ‘man on hold’ opnieuw en vraag hem mijn spullen naar de yogastudio te brengen omdat ik te laat ben omdat ik verkeerd ben gefietst. Hij weigert en ik -fout en stom ik weet het- begin een ruzie over hoe het komt dat ik nu te laat ben. We hebben een hou-me-vast-cursus gevolgd maar ik weiger die woorden uit te spreken en ben boos dat hij niets voor me wil doen. HOU ME VAST/HELP MIJ op tijd bij Bikram Yoga te komen. Dit is werkelijk het allergrootste probleem van de wereld. Er bestaat geen hongersnood, geen Ebola, en geen Syrië … Er bestaat alleen nog die les van 9.30 van Bikram Yoga.
Ik kijk en ik kijk opnieuw. DE WINKEL. Hij is open. Zou het ondergoed dat ze daar verkopen volstaan voor één les? Ik waag het erop en reken een sportBH en zo’n megaslip af. Zwart: dat lijkt me het beste. Ik twijfel over de slip: past mijn achterste daarin? Ik reken af en godzijdank heb ik nog genoeg geld op mijn rekening. Ik stel me voor hoe de Yoga-instructeur hardop uitspreekt: Maaike Gerritsen, het spijt me. Ik kan niet accepteren hoe je hangbillen onder die rare broek uitkomen. Wil je de les verlaten? Maar ook dat gebeurt niet. Sterker nog: de jonge god complimenteert me na de les en zegt: dat kon prima. Het maakt mij niet uit of hij het meent of niet.
‘Je hebt je legging verkeerd om aan.’ In de kleedkamer vertel ik de opmerkzame vrouw dat ik mijn legging verkeerd aan heb omdat ik niets meer zie, en ook omdat ik in de war ben en dat ik bij mijn man weg ben. Dat laatste is haar jaren geleden ook overkomen en ze geeft me het adres door van een goede mediator. In de les verlies ik werkelijk continue mijn evenwicht. Ik bedenk dat ik de ALLERSLECHTSTE yogaleerling OOIT ben terwijl de zachte stem van de yoga leraar ons opdraagt te gaan liggen op de mat en alle zorgen en angsten uit te schakelen. ‘Laat de emoties voor wat ze zijn.’ Ik slaak een savasna zucht terwijl ik besluit nooit meer op te staan. WORDT VERVOLGD.

Geplaatst in Blog